dilluns, 25 d’agost del 2008

Vicent Andrés Estellés. El gran foc dels garbons (XCVI)

Recordeu com acabava l'anterior poema?

I àvidament olies una rosa...

En aquest poema, Estellés continua descrivint-nos d'una forma tan tendra, l'acceptació fatal del destí, de la propera mort anunciada.

96

Fou més senzill encara: no et recorde
olorant una rosa àvidament
com si volguesses engolir-te, endur-te
el seu perfum o bé perfecció.

Et recorde, més bé, com demoraves,
tan tristament i complagudament,
una crosta de pa, sols una crosta,
amb una intensitat més bé eucarística;

i com et delectava un sol glop d’aigua.
Agafaves el got, el got vulgar,
com una copa del xampany llunyà

o com un calze? Jo no ho sé, Déu meu.
Ningú no et comprenia i tu ho sabies
i ens passaves la mà sobre els cabells.

96

Fue más sencillo aún: no te recuerdo
oliendo ávidamente una rosa
como si quisieras engullir, llevarte
su perfume o su perfección.

Te recuerdo, más bien, cómo demorabas,
tan triste y complacidamente,
una corteza de pan, sólo una corteza,
con una intesidad casi eucarística;

Y cómo te deleitaba un único trago de agua.
¿Tomabas el vaso, el vulgar vaso,
como una copa del lejano champagne

o como un cáliz? No lo sé, Dios mío.
Nadie te comprendía y tú bien lo sabías
y pasabas tu mano sobre nuestros cabellos.

1 comentari:

  1. Hoy me parece que me ha entrado dentro, quizás esas pàlbaras me recuerdan a mi infancia, caricias en el pelo..
    BESINES

    ResponElimina